Het is al een tijdje terug, maar afgelopen Koningsdag was weer zo'n dag dat ik mijn allergieën haatte. Die ochtend was mijn brood op, had er de dag ervoor niet aan gedacht om te bakken.
Ik dacht dat ik wel voldoende andere etenswaren in huis had om de dag buiten de deur door te komen. Tas gepakt; voor vriendlief en vrienden wat krentenbollen in de tas, voor mij twee spelt eierkoeken die over het algemeen goed vullen. Daarbij voor iedereen nog wat fruit. So far so good.
Rond 12.00 uur gingen wij op de fiets richting de stad, wat toch al gauw 40 minuten fietsen was. Bij aankomst snel wat water drinken en even energie op doen met een eierkoek. De middag kan beginnen :) Heerlijk geslenterd door Amsterdam, bij de gracht gezeten mensen en bootjes kijken en tussendoor wat wijntjes drinken. Bijtijds pak ik wat te eten uit mijn tas, maar merk toch al snel dat het op is.
Ondertussen in de Utrechtsestraat beland en daar is het erg gezellig. Veel muziek en veel kraampjes met lekker vers eten. Door de geuren, lekkere hamburgers en aantrekkelijke pizza punten begin ik trek te krijgen. Helaas staat er nergens een friet kraam waar ik ook redelijk safe kan eten.
We slenteren gezellig verder en het is allemaal prima. Totdat het nog wat later wordt en ik echt merk dat ik nu toch echt moet eten. Ik begin wat zweterig en trillerig te worden. Het is etenstijd, niet alleen voor mij maar voor iedereen. We lopen terug richting de fietsen en komen weer door de Utrechtsestraat. Hier voel ik mij zo slecht dat ik voor mijn gevoel echt moet eten. Met alle kraampjes en geuren heb ik een paar keer geroepen dat ik schijt het aan mijn dieet en de gevolgen voor lief neem, maar ik nu echt die hamburger wil hebben. Alsof ik dagen niet had gegeten.
Gelukkig heeft mijn vriend al vaker met dit bijltje moeten dealen en hij weet mij redelijk moeiteloos langs de kraampjes te begeleiden. Er is een nachtwinkel op en we gaan daar kijken of er iets is wat ik kan eten. De keus bestaat uit naturel chips, bananen, chocola en wat ijs; verder een hoop producten die mijn lichaam mij niet in dank zou afnemen. Ik ga voor de bananen en ik ren naar buiten aangezien ik echt moet zitten.
Na, voor mijn gevoel, een eeuwigheid wachten komt vriendlief naar buiten met voor iedereen een banaan en een perenijsje. Dit heb ik rustig opgegeten en gewacht tot het wat beter ging voordat we verder liepen. Ik had nog niet het gevoel dat ik met deze energie terug naar huis kon fietsen en vriend en vrienden konden niets leuks vinden om even te gaan eten. Bijna terug bij de fietsen gekomen staat nog een friettent. Hier hebben we met z'n vieren nog 2 frietjes gedeeld, ik met ketchup want de mayo mag ik meestal niet.
Uiteindelijk terug naar huis gefietst, daar in een restaurantje nog wat gegeten en uiteindelijk naar bed en terug naar het dagelijks leven met alle routines.
Dit soort situaties gebeuren mij nog iets te vaak en ik vind het verschrikkelijk. Het gaat eindelijk echt goed met mijn huid en zulke misstappen kan het voor weken weer verpesten. Uiteindelijk ben ik trots op mijzelf dat ik niet heb toegegeven aan de drang om zomaar iets te eten. Aan de andere kant ben ik ook teleurgesteld dat ik het zo ver heb laten komen.
Wanneer ik vooruit had gedacht dan had ik geweten dat ik broodjes mee moest nemen. Dan wist ik dat twee eierkoeken en een appel niet voldoende zijn om de hele dag op te leven. Alleen vind ik eigen broodjes meenemen erg suf, helemaal op zulke dagen wanneer er overal eten te krijgen is.
Zal ik het ooit leren?
De foto's zijn niet zelf gemaakt, deze zijn via google gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten